Apr 20, 2009

από το Φλεβάρη

Τι είναι η ποίηση;
Λίγες λέξεις και πολύ λευκό χαρτί.
(πολύ κακό για το τίποτα θε έλεγε κανείς.
τσάμπα πάει το χαρτί)
Άραγε, όμως, κι εμείς κάτι τέτοιο δεν είμαστε;
Λίγα λόγια και πολύ ανείπωτο.
Όσα και να πεις, πάντα θα υπάρχει το κενό.
Το κενό σου.
(έπαψε ποτέ να σου κάνει παρέα;)

Για την ακρίβεια,
όσο περισσότερα λες, τόσο μεγαλώνει το κενό.
οι παλιοί θα έλεγαν ότι όσα περισσότερα μαθαίνεις τόσο συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα.
οι παλαιοί.
(και ο Σωκράτης κάτι τέτοια δεν έλεγε;)

Εγώ θα έλεγα απλά:
πολύ καλό για το τίποτα.


[δικό μου, 5 του Φλεβάρη, κάπου]

Apr 14, 2009

για το Στέλιο

Είναι ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε
δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα

Κοιτάζω τα παλιά μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε
ανατριχιάζουνε τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα
μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταιγίδα θα ξεσπάσει ποιος αντέχει

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα

[Παύλος Παυλίδης, Τα δέντρα, από το δίσκο Αφού ξεχάστηκα λοιπόν]

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
μια μέρα η σκιά τους να'ναι φίλη
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
να σ'αγκαλιάσουν και να δεις τη μέσα ύλη

Αυτή που σ'έκανε παλιά να τα φοβάσαι
και δεν σε άφηνε πλάι τους να περπατήσεις
ίσως φοβόντουσαν κι εσένα αυτά τα δέντρα
πάντα τρομάζουν αν δεν θες να τους μιλήσεις

Γιατί ακούνε και δεν βγάζουνε κουβέντα
κι απ'το νερό, ετούτο το'χουν πιο ανάγκη
αυτά τα ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
ήταν οι φίλοι σου και όχι τα τσιμέντα

[προσθήκη εμπνευσμένη και σπεσιαλιτέ αφιερωμένη για το Στέλιο]