Jun 2, 2009

χειρονομίες

Λίγο-λίγο τα πράγματα αδειάζουν, όπως εκείνα τα μεγάλα κόκκαλα
που συναντούσαμε το καλοκαίρι στ’ ακρογιάλι ― κόκκαλα αλόγων
ή ζώων προϊστορικών· αδειάζουν απ’ τη μέσα ουσία, απ’ το μεδούλι·
μένει μονάχα ένα στέρεο λευκό, σαν έλλειψη χρώματος, με αόρατες τρύπες,
όπως το χρώμα εκείνο μέσα στα δωμάτια, το χειμώνα, όταν έξω
βρέχει ραγδαία. Τότε κρατάς το χερούλι της πόρτας ή το χερούλι
απ’ το φλιτζάνι του τσαγιού, κι ούτε που ξέρεις αν εσύ τα κρατάς ή σε κρατούνε
ή αν κρατιούνται κι εκείνα κι εσύ. Και, ξαφνικά, καθώς δοκιμάζεις
να πιεις το τσάι σου, βλέπεις στα δάχτυλά σου ανάμεσα το πορσελάνινο χερούλι
μόνο του· ―το φλιτζάνι λείπει· ―περιεργάζεσαι αυτό το χερούλι, τόσο άσπρο,
τόσο αβαρές, σχεδόν κοκκάλινο ―και το βρίσκεις ωραίο, σε σχήμα
μισού μηδενικού― γυρεύει τη συμπλήρωσή του, ενώ, αντίκρυ, στον τοίχο,
μέσ’ από μια βαθιά ρωγμή, βγαίνει ζεστός ο ατμός απ’ το τσάι που δεν ήπιες.

[Γιάννης Ρίτσος, Αναχωρήσεις, ΙΙΙ, από τη συλλογή Επιτομή]

Apr 20, 2009

από το Φλεβάρη

Τι είναι η ποίηση;
Λίγες λέξεις και πολύ λευκό χαρτί.
(πολύ κακό για το τίποτα θε έλεγε κανείς.
τσάμπα πάει το χαρτί)
Άραγε, όμως, κι εμείς κάτι τέτοιο δεν είμαστε;
Λίγα λόγια και πολύ ανείπωτο.
Όσα και να πεις, πάντα θα υπάρχει το κενό.
Το κενό σου.
(έπαψε ποτέ να σου κάνει παρέα;)

Για την ακρίβεια,
όσο περισσότερα λες, τόσο μεγαλώνει το κενό.
οι παλιοί θα έλεγαν ότι όσα περισσότερα μαθαίνεις τόσο συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα.
οι παλαιοί.
(και ο Σωκράτης κάτι τέτοια δεν έλεγε;)

Εγώ θα έλεγα απλά:
πολύ καλό για το τίποτα.


[δικό μου, 5 του Φλεβάρη, κάπου]

Apr 14, 2009

για το Στέλιο

Είναι ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε
δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα

Κοιτάζω τα παλιά μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε
ανατριχιάζουνε τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα
μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταιγίδα θα ξεσπάσει ποιος αντέχει

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα

[Παύλος Παυλίδης, Τα δέντρα, από το δίσκο Αφού ξεχάστηκα λοιπόν]

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
μια μέρα η σκιά τους να'ναι φίλη
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
να σ'αγκαλιάσουν και να δεις τη μέσα ύλη

Αυτή που σ'έκανε παλιά να τα φοβάσαι
και δεν σε άφηνε πλάι τους να περπατήσεις
ίσως φοβόντουσαν κι εσένα αυτά τα δέντρα
πάντα τρομάζουν αν δεν θες να τους μιλήσεις

Γιατί ακούνε και δεν βγάζουνε κουβέντα
κι απ'το νερό, ετούτο το'χουν πιο ανάγκη
αυτά τα ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
ήταν οι φίλοι σου και όχι τα τσιμέντα

[προσθήκη εμπνευσμένη και σπεσιαλιτέ αφιερωμένη για το Στέλιο]

Mar 31, 2009

ψυχαναγκα(λια)σμός

Ναι, και όταν νομίζεις πως έχει στερέψει
Ό,τι κι αν έχει στερέψει,
Πρέπει να μην αφήνεις την τελευταία σταγόνα να δραπετεύσει
ή να ξεραθεί
Αυτή είναι που θα σε ξεδιψάσει
Τότε
Όταν χρειαστεί βρε παιδί μου

Ναι, πάντα υπάρχουν πρέπει
Γιατί δεν γίνεται να αφήσεις τον εαυτό σου στον άνεμο
Έρμαιο και απροστάτευτο
Ναι, ξέρω, υπάρχουν στιγμές που θέλεις και να τον αφήσεις
Υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να τον αφήσεις
Αλλά όχι έτσι και, τέλοσπάντων, άλλη κουβέντα αυτή

Πρέπει να θέλεις
Κανείς δεν θα στο πει ποτέ, κανείς δεν θα σ'αναγκάσει
Δεν είναι στις προδιαγραφές, δεν είναι στις απαιτήσεις κανενός
Δεν προκύπτει από πουθενά ως δυνατότητα
Απλά -πως να το κάνουμε- πρέπει να θέλεις
Να θέλεις.

Πρέπει να ποθείς,
Πρέπει να ονειρεύεσαι,
Πρέπει να ερωτεύεσαι
Ναι,
Πρέπει να ερωτεύεσαι,
Ακόμα κι όταν έχει τελειώσει ο έρωτας,
Ακόμα κι όταν νιώθεις την ανάσα του προηγούμενου, αυτού που μόλις τελείωσε, να αφήνει δάκρυα και ανυπόφορους ατμούς πάνω στο σβέρκο και ένα κάψιμο στο λαιμό
Ακόμα κι όταν νομίζεις πως η μέρα κρύφτηκε και είναι πάντα νύχτα,
Ακόμα και όταν ανησυχείς για εκείνη
ή όταν ανησυχείς επειδή δεν υπάρχει εκείνη
ή τρελαίνεσαι επειδή δεν ξέρεις ποια είναι εκείνη
Και δεν έχεις ιδέα ποια μπορεί να είναι εκείνη
Μάθε
Πρέπει να μάθεις
Πρέπει να τη βρεις και να την ερωτευτείς
Ξανά και ξανά
Συνέχεια
Γιατί πρέπει
Πρέπει να είσαι ερωτευμένος

Πρέπει να την αγκαλιάζεις
Πρέπει να μην αφήνεις να περνάει μέρα που να μην μαθαίνει πόσο υπέροχη είναι
Που να μην μαθαίνει ότι κι οι νεράιδες των παραμυθιών κάπως έτσι γεννήθηκαν
Στη φαντασία κάποιων, που έπρεπε να δώσουν μορφή στα πιο τρελά ονειρά τους
ή να κάνουν ακόμα και όνειρο την πιο τρελή πραγματικότητά τους, αυτή που δεν αντέχεται,
τόσο υπέροχη που είναι,
η αβάσταχτη πραγματικότητα

Πρέπει να της τα λες όλα
Ψιθυριστά, στο αυτί της, αλλά όλα
Για τα μάτια της που χαμογελούν και γεμίζουν το δωμάτιο ζέστη
Για το λαιμό της, που ξέρεις πως θα λιποθυμίσεις όταν οι άκρες των δαχτύλων σου τον αγγίξουν και σχηματίσουν αυτή την τόσο μικρή διαδρομή, δέκα εκατοστά περίπου, την τόσο αβάσταχτη
Για τα μαλλιά της, που τ'αγγίζεις και σβήνουν πόλεις ως εκ θαύματος
(από κάποιο ποίημα δεν το πήρα αυτό για τις πόλεις; ναι, αλλά όχι αυτό για τα μαλλιά)
Για τα χέρια της, τα χέρια της, ναι
Το χαμόγελό της
Πρέπει να μπορείς να χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου όταν χαμογελάει
Πρέπει να...
Πως να το κάνουμε, πρέπει

Πρέπει να είσαι ευτυχισμένος
Πρέπει να το θέλεις
Πρέπει να μπορείς να το βλέπεις

Πρέπει να έχεις μια ιδέα να σου παίρνει το μυαλό
Να σου καίει τα σωθικά και να μη σ'αφήνει ν'ανασάνεις
Να νιώθεις ότι μπορεί και να εκραγείς αν δεν το κάνεις
Να μην υπάρχεις αλλιώς, βρε παιδάκι μου, πως να στο πω
Πρέπει

Πρέπει να πιστεύεις
Πρέπει να βρίσκεις πάντα την πίστη σου
Πρέπει να την ψάχνεις
Και να την ψάχνεις πάντα εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει ή όταν είσαι σίγουρος ότι χάθηκε
Εκεί είναι που πρέπει, τότε είναι που πρέπει
Αυτονόητο; Ίσως.
Αλλά να θυμάσαι ότι πρέπει, όχι δύναται. Πρέπει.

Αν υπάρχουν πρέπει,
αυτά είναι τα πρέπει, φιλαράκο
Βασανιστικά, ναι, βασανιστικά πρέπει
Όλα τ'άλλα είναι απλά το οχτάωρό σου, μεροδούλι
Βιοπορισμός και κοινωνικές σύμβασεις
Χασμουρητά δηλαδή
Και χάχανα ίσως

Αφιερώσου επιτέλους στα πρέπει σου
Γιατί πρέπει.

[επιτέλους, άρχισα να ανεβάζω και τα δικά μου]

Mar 17, 2009

(μαύρο)+(κόκκινο)

[...]
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.

[Κατερίνα Γώγου, #3, από τη συλλογή Τρία κλικ αριστερά]

Mar 10, 2009

(κόκκινο)

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας
στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω με τ’αλήτικα παπούτσια μου
πάνω απ’τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, την Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας «θαύμα θαύμα»
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται κι ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από δω
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο
δε λυώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θάρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
«συνοδοιπόροι» κι «αποστάτες»
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ό,τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας.

[Κατερίνα Γώγου, #22, από τη συλλογή Τρία κλικ αριστερά]

Mar 9, 2009

(black)

Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

[Κατερίνα Γώγου, #11, από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό]

Mar 4, 2009

η σκόνη του χρόνου

Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

[Κατερίνα Γώγου, #23, από τη συλλογή Ιδιώνυμο]

Feb 12, 2009

λίγο πιο συγκεκριμένος κύριε Νικήτα;

Ο κύριος Δήμαρχος μίλησε και ελάλησε. Και έδωσε απαντήσεις. Συγκεκριμένα, οι λέξεις πρόκες του είχαν στόχο τους μπαχαλάκηδες και το ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, είπε πως το έργο στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων έχει δρομολογηθεί από το 1980 και πως για χάρη του κόπηκαν μόνο 12 δέντρα, ενώ κανένας από τον Δήμο δεν προπηλάκισε τους διαμαρτυρόμενους -τους οποίους χαρακτήρισε ξένους προς τους κατοίκους της Κυψέλης. Είναι ένα πρώτο βήμα.

Μένει, λοιπόν, να απαντήσει και στα εξής:
-Πως εξαφανίστηκαν από το σκηνικό τα υπόλοιπα 40 δέντρα, καθώς και η υπόλοιπη βλάστηση και ο χώρος έγινε κρανίου τόπος -ή ίσωμα που λένε και στο χωριό μου;
-Με ποιο τρόπο θα κρατήσει την υπόσχεσή του για φύτευση 150 δέντρων πάνω στο υπόγειο γκαράζ, τη στιγμή που υπάρχει ζήτημα στατικής επάρκειας της πλάκας του δαπέδου;
-Γιατί οι ίδιες υποσχέσεις για τις πλατείες Αιγύπτου και Κάνιγγος έδωσαν τη θέση τους σε ζαρντινιέρες και θαμνάκια;
-Γιατί η πολεοδομία του Δήμου εξέδωσε την οικοδομική άδεια σε χρόνο ρεκόρ (μέσα σ'ένα 24ωρο) και αναγκάστηκε να παραβιάσει την υπουργική απόφαση για τη λειτουργία της ΕΠΑΕ (ΦΕΚ 482/Δ/87), που προβλέπει διάστημα 30 ημερών μετά την απόφασή της, ώστε να μπορούν οι έχοντες έννομο συμφέρον να υποβάλλουν ενστάσεις;
-Γιατί το συνοδευτικό διάγραμμα που προβλέπει το γκαράζ δεν έχει δημοσιευτεί στο ΦΕΚ και έτσι έχει μείνει χωρίς συνοδό το ΦΕΚ Δ382 που χαρακτηρίζει το πάρκο ως χώρο πρασίνου και παιδικής χαράς;
-Πως μπορεί κάποιος να παραβιάζει τόσο άνετα το άρθρο 24 του Συντάγματος, το οποίο προστατεύει τα δάση και απαγορεύει την κοπή των δέντρων, εξισώνοντας χοντροκομμένα (και κομματάκι παράνομα) την αλλαγή της χρήσης και του προορισμού των αλσών με την καταστροφή των δασών -που απαγορεύεται αυστηρά- μέσω της νομολογίας των δικαστηρίων;
-Γιατί επιλέχθηκε το συγκεκριμένο πάρκο, τη στιγμή που η απόφαση για χωροθέτηση χώρου στάθμευσης στο συγκεκριμένο σημείο αντίκειται στις κατευθύνσεις του ρυμοτομικού σχεδίου της Αθήνας και του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδιασμού;
-Γιατί η παλιά μελέτη είχε απορριφθεί από τη δευτεροβάθμια ΕΠΑΕ και αντί για νέα μελέτη -την οποία έωλα ο Δήμος ισχυρίζεται ότι συνέταξε- απλά συντάχθηκε η τροποίησή της;
Μήπως παίζει κάποιο ρόλο το ότι μ'αυτό τον τρόπο δεν προκύπτει πρόσκληση εκ νέου στους ενδιαφερόμενους να υποβάλλουν αντιρρήσεις και ενστάσεις;
-Γιατί η χωρητικότητα του νέου γκαράζ μειώθηκε από 250 θέσεις στάθμευσης αρχικά στις 184 θέσεις;
Μήπως παίζει κάποιο ρόλο το ότι για γκαράζ άνω των 200 θέσεων, απαιτείται μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων;
-Μήπως η παράκαμψη των ενοχλητικών υποχρεώσεων και μελετών που απαιτούνται, και πρόκειται να νομιμοποιηθεί (είτε με ΜΑΤ είτε με χτίσιμο), ανοίγει και το δρόμο για περαιτέρω αυθαιρεσίες π.χ. υπέργειες χρήσεις του χώρου ή αύξηση των θέσεων στάθμευσης;
-Ποιες ζωτικές ανάγκες πρόκειται να καλύψει ένα ιδιωτικό -στην ουσία- γκαράζ, τη στιγμή που τα 6 πάρκινγκ της περιοχής δεν είναι ποτέ φουλ;
-Γιατί πέρα από την παραχώρηση της έκτασης των 2 στρεμμάτων από το Δήμο στην εταιρεία, η υπουργική απόφαση προβλέπει έξτρα επιδότηση της επένδυσης κατά 40%, κάτι που είναι παράνομο;
-Τι άλλο πρέπει να κάνουν οι κάτοικοι της Κυψέλης για να αποδείξουν ότι είναι κάτοικοι της Κυψέλης;
-Γιατί, όμως, πρέπει να μένει κάποιος μόνιμα στην Κυψέλη, για να του αναγνωριστεί το δικαίωμα να διαμαρτύρεται και να παρεμποδίζει τις πλέον παράνομες διαδικασίες, αλλά και την -παράνομη ή νόμιμη- συνεχόμενη ασχήμια της πόλης;
-Γιατί ο κύριος Δήμαρχος δεν δίνει βήμα στο δημοτικό ραδιοσταθμό να μιλήσουν τέλοσπάντων οι πολίτες -ας πούμε της Κυψέλης- και αντ'αυτού επικαλείται κάθε τόσο τα εκατομμύρια Αθηναίων που τον ψήφισαν (δηλαδή τους εξής χιλιάδες), τους οποίους μπορεί -ως ισχυρίζεται- να κατεβάσει στο δρόμο αν χρειαστεί;
-Τι είδους νεο-τσαμπουκάς είναι αυτός σε επίπεδο δημοτικής πολιτείας;

Εν καιρώ, εν καιρώ. Μέχρι, λοιπόν, να απαντήσει και σ'αυτές τις απορίες ο κύριος Δήμαρχος, διαβάζω τα όμορφα που μπορεί και δημοσιεύει στο βήμα που του δίνει (και) η FAQ και μου έρχονται στο μυαλό συνειρμοί πρόκες:
'Πρώτον, το έργο θα γίνει'. Ναι, πάρτε το χαμπάρι και κόψτε το λαιμό σας. Εγώ αποφασίζω.
'Διότι στις δημοκρατίες κυβερνούν οι νόμοι, οι θεσμοί και οι πλειοψηφίες και όχι κάποιοι περιφερόμενοι θίασοι'. Πράγματι, στις δημοκρατίες κυβερνούν οι νόμοι. Εδώ κυβερνά η παρανομία.
Στο παραλήρημά του, βέβαια, ξεχνάει πως δεν είναι οι "μειοψηφίες" που εμποδίζουν τις παρανομίες του, αλλά τα θεσμικά όργανα στα οποία προσφεύγουν οι μειοψηφίες και εκείνα κρίνουν -και όχι οι μειοψηφίες. Εκτός αν κηρυχθούν παράνομα με διάταγμα το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Δασαρχείο Αττικής και οριστούν πλέον ως "μειοψηφίες".
'Όι κάτοικοι της Κυψέλης -όπου κατά τύχη εκεί τα ποσοστά που πήρε ο συνδυασμός μου είναι πάνω από 50%- ενέκριναν αυτό το πρόγραμμα'. Μάθημα δημοκρατικής ευαισθησίας: αν δεχτούμε ότι σύσσωμο το 50+ που τον ψήφισε στην Κυψέλη εγκρίνει τις αυθαιρεσίες του, τότε το υπόλοιπο 50- ας φάει σκατά και ας πάρει απόφαση ότι η δημοκρατία δεν είναι ο σεβασμός της μειοψηφίας, αλλά ο φασισμός των λίγο παραπάνω απ'των μισούς.
'Που είδατε κατοίκους της Κυψέλης να διαμαρτύρονται;'. Στα Indymedia κύριε Δήμαρχε. Στο tvxs.gr. Και σε άλλα site. Στην τηλεόραση όχι, είναι η αλήθεια, γιατί κάτι μαγειρέψατε πάλι μπαγάσηδες και δεν είδαμε τίποτε.
Όύτε εμείς καλέσαμε τα ΜΑΤ και κατά την άποψή μου, ορθώς απέκλεισαν το χώρο. Δηλαδή θα αφήναμε πάλι τους Εξαρχειώτες [...] να κάψουν την περιοχή;'. Αποφάσισε όμως Δήμαρχε: τα κάλεσες ή δεν τα κάλεσες τα ΜΑΤ;
'Είναι πλέον βέβαιο ότι το μέτρο σε αυτή την πόλη έχει χαθεί και μάλιστα από αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντά της'. Στα λόγια μου έρχεσαι κυρ Νικήτα.

Πόσες και πόσες ιστορίες, πόσες και πόσες απορίες, που έλεγε και ο Μπρεχτ...

Jan 26, 2009

united israel of america

Αν οι λέξεις είναι πρόκες, πείτε μου αυτές εδώ τι είναι...



Jan 20, 2009

τα αδέσποτα

τους ανισόρροπους ανθρώπους και τ'αδέσποτα
που μας χαλάνε τη βιτρίνα και την τάξη
αυτούς που στην παρέα δεν θα πουν ανέκδοτα
και που θα μένουν μια ζωή στην ίδια τάξη

αυτούς που μάθαμε να τους περιφρονάμε
να προσπερνάμε δίχως να τους χαιρετάμε
γιατί δεν έχουνε πτυχίο και γραφείο
να δεξιώνονται και να χασκογελάνε

δεν τους θέλει κανένας κι είναι κρίμα γιατί
ό,τι έμεινε ατόφιο είναι εκείνοι οι ανισόρροποι
οι αδέσποτοι τρελοί

αυτούς που δεν θα σπρώξουνε στη στάση τη γριά
και λένε χίλια ευχαριστώ στο σερβιτόρο
που δεν ανοίγουνε σαμπάνιες και δεν στέλνουνε φιλιά
στης ξεφτίλας το νονό τον εωσφόρο

τους ανισόρροπους ανθρώπους και τ'αδέσποτα
που μας χαλάνε τη βιτρίνα και την τάξη
αυτούς που στην παρέα δεν θα πουν ανέκδοτα
γιατί βλέπουνε πως τίποτα δεν πάει εντάξει

[Ελένη Βιτάλη, Τα αδέσποτα]

Jan 17, 2009

το χρήμα

Που τρέχει με βία το πλήθος αυτό
Λες κι έχει σαράντα βαθμούς πυρετό
Απάνω και κάτω κινείται αενάως σαν κύμα
Και λες πως είναι όλοι τους φρενοβλαβείς
Ποια είναι η αιτία της βίας αυτής
Το χρήμα, το χρήμα

Καμάρι τις είχαν σ’όλο το χωριό
Καλές αδερφές η Λενιώ και η Μαριώ
Μα πέθανε ο γέρος και άφησε πλούσιο χtήμα
Και τώρα δεν πάν’ μαζί στην εκκλησιά
Ποιος φταίει που τα χάλασαν στη μοιρασιά
Το χρήμα, το χρήμα

Παντρεύεται γέρος πεντάμορφη νια
Μες στ’άσπρα μαλλιά του φορά λεμονιά
Και λες είναι ο γάμος κηδεία για κείνο το θύμα
Για το άνθος που άδικα θα μαραθεί
Ποιος φταίει που τόση δροσιά θα χαθεί
Το χρήμα, το χρήμα

Το χρήμα γεννάει τους πολέμους στη γη
Κι αυτοί των λαών την αλληλοσφαγή
Που κάνει την μάνα να κλαίει σε νιόσκαφτο μνήμα
Που κείτεται μέσα πεντάμορφος νιος
Ποιος φταίει αν δεν είναι κι αυτός ζωντανός
Το χρήμα, το χρήμα

Στον περίπατό σου τον εσπερινό
Συχνά μες στους δρόμους με τη λέξη πεινώ
Φτωχοί σ’ενοχλούν πλούσιέ μου κι ανοίγεις το βήμα
Κι ιδρώνεις γιατί είσαι χοντρός και παχύς
Ποιος φταίει αν υπάρχουν στη γη δυστυχείς
Το χρήμα, το χρήμα

Μου λένε πως γράφω καλή μουσική
Μα μόνο για δόξα κι όχι εμπορική
Και πως θα πεθάνω στην ψάθα κι αυτό θα’ναι κρίμα
Μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά
Η αγάπη η δική σας αντικαθιστά
Το χρήμα, το χρήμα

Η μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, Δανάη Στρατηγοπούλου έφυγε σήμερα το πρωί, ήσυχα, ελαφρά, σαν ίσκιος. Αντί επικηδείων, ένα από τα πιο απολαυστικά και πάντα καίρια τραγούδια της

Jan 15, 2009

(σιωπή)

Δεν υπάρχουν πια λέξεις. Μόνο πρόκες. Ο τύπος των ήλων. Οι πραγματικοί εσταυρωμένοι.
Και εικόνες πρόκες. Οι ήλοι του Τύπου.
Εικόνες που σε σταυρώνουν κι εσένα. Που, μακάρι, να τις πάρει ο άνεμος.
Να μη με στοιχειώνουν άλλο.
Μια ντροπή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

rise above

[...]
Laugh at us behind our backs
I find satisfaction in what they lack
We are tired of your abuse
Try to stop us, it's no use
We are born with a chance
I am gonna have my chance
Rise above
We're gonna rise above...

[Black Flag, Rise Above]

from the morning

A day once dawned and it was beautiful
A day once dawned from the ground
Then the night she fell and the air was beautiful
The night she fell all around

So look see the days
The endless colored ways
And go play the game that you learnt
From the morning

And now we rise
And we are eveywhere
And now we rise from the ground
And see she flies
And she is everywhere
And see she flies all around

So look see the sights
The endless summer nights
And go play that game that you learnt
From the morning

[Nick Drake, From The Morning]

Jan 12, 2009

δίκοπη ζωή

Απ'το κακό και τ'άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ'έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να'ναι οι τροχοί
που σ'έχουν στα στενά κυνηγημένο

Και πήρες του καιρού τ'αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό
για να'βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός
Όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να'σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου

Κρυφά και φανερά σ'ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε

[Μάνος Ελευθερίου, Δίκοπη ζωή]

the howling song

Howl
It's hard
And that's why I howl
It's the only thing that's left

And that's why I howl
It's the only thing that's left...
[Matt Elliott, The Howling Song]

our weight in oil

And the world was lost some years ago
When the tyrants upped and seized control
And we lost our lives to worthless oil
And we're worth less than our weight in oil
But the stockholders all had their pay
But it's we who clean their mess anyway
And that revolution never came
And we'll never see that chance again
And hurt is all we know
Hate is all we know
The dirt is all we know...


[Matt Elliott, Our Weight In Oil]

Jan 10, 2009

του νόμου και της τάξης


'Δεν σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
Χωρίς καμιά ουσία εσύ θα τα τινάξεις

Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
Δεν ξέρεις καν το λόγο για να με υποτάξεις...'


[Νικόλας Άσιμος, 'Εγώ με τις ιδέες μου΄]

Jan 9, 2009

λέξεις παπάρια

Ο Απόστολος Χρ. Βαβύλης γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι. Έχει ταξιδέψει πολύ, μελετώντας ανθρώπους, πολιτισμούς, συνήθειες, θρησκείες. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, σε κοινωνιολογικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό και θρησκευτικό επίπεδο. Μελετά, χωρίς προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές δοξασίες πολλών λαών. Το Αζαζέλ είναι το πρώτο του βιβλίο, καρπός συσσωρευμένης εμπειρίας, έμπνευσης και μελέτης είκοσι χρόνων.

Το παραπάνω κείμενο είναι το βιογραφικό του Απόστολου Βαβύλη, όπως είναι αυτούσιο τυπωμένο εν έτει 2008 και συνοδεύει το συγγραφικό πόνημά του με τίτλο 'Via Crucis: Αζαζέλ'.
Οι εκδόσεις Λιβάνη προσφέρθηκαν -σίγουρα όχι αφιλοκερδώς- να αγκαλιάσουν το νέο συγγραφικό ταλέντο της χώρας, το οποίο μπορεί πλέον να περιδιαβαίνει τους χώρους πολιτισμού πίνοντας καφέ και τυρβάζοντας περί των πάντων, αντί φυσικά να πληρώνει για τα κρίματά του τα οποία ουκ έστιν μικρά. Προφανώς, λόγω περιορισμένου χώρου, ο υπεύθυνος της έκδοσης, έκανε τις απαραίτητες περικοπές στο βιογραφικό σημείωμα, προκειμένου να προκύψει ένα συμπυκνωμένο κείμενο που να μην κουράζει και τον αναγνώστη. Με τη μέθοδο 'για την αποκατάσταση της αλήθειας' που χρησιμοποιούσε ο Μπρεχτ, θα προσπαθήσω να ανασκευάσω και να παραθέσω το πλήρες βιογραφικό του συγγραφέα, προς χάριν της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού:
Ο Απόστολος Χρ. Βαβύλης γεννήθηκε στο Βόλο. Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να γνωρίζουμε, καθ'ότι ελάχιστες πληροφορίες που αφορούν το βίο του, είμαστε σε θέση να διασταυρώσουμε. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι. Πιθανώς και κάπου αλλού, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να ξέρουμε και πολλά σχετικά με το αντικείμενο των σπουδών του. Έχει ταξιδέψει πολύ, μελετώντας ανθρώπους, πολιτισμούς, συνήθειες, θρησκείες. Ως τουριστικά σουβενίρ από τα πλούσια ταξίδια του κουβαλάει κυρίως καταδικαστικές αποφάσεις για διακίνηση ναρκωτικών, πλαστογραφία, απάτη, κατασκοπεία και άλλα αποδημητικά, not to mention τις καταδιώξεις και κατηγορίες λιγότερο ή περισσότερο έωλες κατά τας γραφάς-καθ'ότι είναι κι αυτός, όπως και οι δικαστές του, εμβληματικός θιασώτης του δόγματος 'ό,τι είναι νόμιμο, είναι ηθικό'. Μάλιστα, πάνω σε αυτό το δόγμα, έχει προσθέσει το προσωπικό του λιθαράκι προκαλώντας την υπέρβαση του 'ακόμα και το ανήθικο μπορεί να είναι νόμιμο' ή 'ακόμα και το παράνομο μπορεί να είναι ηθικό'. Έχει μελετήσει πολύ τους ανθρώπους, πράγματι, αλλά κυρίως έχουν μελετήσει τον ίδιο, φορείς και ομάδες όπως η Ιντερπόλ. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, σε κοινωνιολογικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό και θρησκευτικό επίπεδο. Ειδικότερα στο πολιτικό, αλλά και θρησκευτικό επίπεδο, έχει να επιδείξει και σημαντική δράση, με ιδιαίτερη έφεση στο να ανεβοκατεβάζει μητροπολίτες στα Ιεροσόλυμα. Μελετά, χωρίς προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές δοξασίες πολλών λαών. Εκείνη, όμως, που του έδωσε ψωμί και τον στηρίζει σε κάθε του βήμα, είναι φυσικά η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, η οποία τον γαλούχησε και τον ενδυνάμωσε πνευματικά και σωματικά, γι αυτό και ο ίδιος ακόμα φέρει τα άμφια της Εκκλησίας Του, μιας μεγάλης Εκκλησίας που τους χωρά όλους, που τους συγχωρεί όλους και που έχοντας στο πλευρό της πολύτιμους αρωγούς την πολιτική ηγεσία και τον άφρονα λαό, μπορεί και χωρά ακόμα περισσότερους, ακόμα και απολωλούς, ακόμα και εγκληματίες, ακόμα και τους αμετανόητους, μη μετανοείτε χριστιανοί, ελάτε όπως είστε, σας πάω, θα τη βρούμε εδώ μέσα την άκρη, λίγα γραμμάρια κόκας παραπάνω παρακάτω, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα, καλή καρδιά βρε αδερφέ, ο Θεός είναι μεγάλος, ο Θεός είναι παντού, ο Θεός είναι για όλους, όλοι μπορούν να γίνουν Θεοί. Το Αζαζέλ είναι το πρώτο του βιβλίο, καρπός συσσωρευμένης εμπειρίας, έμπνευσης και μελέτης είκοσι χρόνων και ένα ακόμα σημάδι που μας δείχνει με τον πιο αηδιαστικό τρόπο ότι όταν τα πράγματα χάνουν κάθε νόημα και σημασία, τότε και οι λέξεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά παπάρια καπαμά, νερό βρασμένο για σούπα χωρίς τη σούπα, σελίδες βιβλίου σε τυχαία σειρά, στα παπάρια μας πρέπει πλέον να γράφονται οι λέξεις, να τις παίρνει κι ο άνεμος, κι ο διάολος, κι όποιος άλλος θέλεις, αρκεί να μη σημαίνουν τίποτα, να μη δείχνουν τίποτα, να μην τιμωρούν, να μην εξηγούν, να μη συνδέουν, να μην αποκαλύπτουν, να μη μεταφέρουν.

Κι είχα ξαναγράψει για σένα μπαγάσα. Που περνάς καλά εκεί έξω...

Jan 7, 2009

εμβατήριο για τ'ανήσυχα παιδιά

στη μνήμη της Μαρίας Δημητριάδη που το πρωτοτραγούδισε

Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;
Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή;
Όχι, δεν το έκανα από πείνα
Όχι, δεν το έκανα από μάνητα σφαγής
Μόνο και μόνο επειδή ήμουν δούλος
Και με διέταξαν
ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω
Και τώρα πρέπει να με κυνηγήσουνε
Και τώρα πρέπει να με σφάξουνε

Και θα κείτουμαι κάτω απ'τη γη που έχω ρημάξει
χαλαστής που κανείς δεν πονά για το χαμό του
Στεναγμός ανακούφισης θ'αναδεύει πάνω από τον τάφο μου

[Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εμβατήριο για τ'ανήσυχα παιδιά]

Jan 6, 2009

λαϊκό μανιφέστο

Ποιητές, βγείτε από τα ντουλάπια σας,
Ανοίχτε τα παράθυρα, ανοίχτε τις πόρτες σας,
Πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους.
[...]
κατεβείτε απ'τους λοφίσκους και τα όρη σας,
βγείτε απ'τις ινδιάνικες σκηνές και τα παλάτια σας.
Τα δέντρα συνεχίζουν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι ώρα να κάθεστε
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του.
Δεν είναι ώρα για ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενώ η Ρώμη φλέγεται.
[...]
Δεν είναι ώρα τώρα να κρύβεται ο καλλιτέχνης
πάνω, πλάι, πίσω από τη σκηνή,
αδιάφορος, κόβοντας τα νύχια του,
διυλίζοντας τον εαυτό του πέρα απ'την ύπαρξη.
Δεν είναι ώρα τώρα για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι ώρα για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι ώρα για φόβους και απροθυμία,
είναι μονάχα ώρα για έρωτα και φως.
[...]
Όλοι εσείς οι "Ποιητές των Πόλεων"
οι κρεμασμένοι στα μουσεία,
[...]
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντς,
Όλοι εσείς οι προχωρημένοι, έξαλλοι, ταραξίες ποιητές
Όλοι εσείς οι ζορισμένοι ποιητές του Συγκεκριμένου,
Όλοι εσείς οι ποιητές των επί εισιτηρίω καμπινέδων
που βαριαναστενάζετε με τα συνθήματα στους τοίχους
[...]
Όλοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που όλη μέρα ρεμπελεύετε
συζητώντας για το προλεταριάτο της εργατικής τάξης,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
[...]
Όλοι εσείς οι προσκοπίνες της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι μαλλιαροί καθηγητές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης -
Που είναι τ'άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
που είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
που είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και κάθε πράγματος που τραγουδάει πάνω της
κι η σχέση μας μαζί της; -
Ποιητές, κατεβείτε
ξανά στους δρόμους του κόσμου
Κι ανοίχτε τα μυαλά σας και τα μάτια σας
με την αρχέγονη απόλαυση του βλέμματος.
Καθαρίστε το λαιμό κι υψώστε τη φωνή σας
[...]
Σταματείστε να μουρμουρίζετε και φωνάξτε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
[...]
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσώτερον ους
που δονείται κάτω απ'την επιφάνεια.
Η ποίηση είναι το όχημα
για την μεταφορά του κοινού
σε μέρη ψηλότερα
που άλλοι τροχοί δεν φτάνουν.
Η ποίηση συνεχίζει να πέφτει από τους ουρανούς
μέσα στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν έχουν, ακόμα, σηκώσει τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι είναι ζωντανοί ακόμα, με πρόσωπα,
ωραίοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα,
στα μάτια ολονών το μυστικό ολωνών
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ'άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα.
Ξυπνήστε, περπατείστε στον καθαρό αέρα.
[Λώρενς Φερλινγκέτι, Λαϊκό Μανιφέστο, από τη συλλογή Τώρα ποιοι είμαστε;]

Jan 5, 2009

τα παιδιά κάτω στον κάμπο

[...]
τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς

[...]
τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ό,τι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν

[...]
έλα κόρη της σελήνης
έλα και άναψε φωτιά
κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά

[Μάνος Χατζιδάκις, Τα παιδιά κάτω στον κάμπο]

η πραγματικότητα

[...]
φτωχά πλήθη
σημαδεμένων και διαφορετικών, γεννημένοι
από αθώα σπλάχνα, σε ανοίξεις
στείρες, σκουληκιών, ερπετών φριχτών,
χωρίς να το γνωρίζετε, καταδικασμένοι
να είστε φριχτά πράοι, παιδιάστικα βίαιοι, μισήστε!

καταστρέψτε τον κόσμο των ανθρώπων των καλογεννημένων!
Μόνο μια θάλασσα από αίμα μπορεί να σώσει τον κόσμο
από τα όνειρα των αστών τα προορισμένα

να τον κάνουν έναν κόσμο όλο και πιο εξωπραγματικό!
Μόνο μια επανάσταση, που μακελεύει
αυτούς τους νεκρούς, μπορεί να ξορκίσει το κακό!

[Πιερ Πάολο Παζολίνι, La realta, από τη συλλογή ποιημάτων του Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδόσεις Τυπωθήτω]

Jan 4, 2009

ποιήματα του κόσμου

[...]
Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη
με την πραότητα. Βλέπω με το μάτι
μιας εικόνας τους υπεύθυνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιο
κουράγιο ενός επιστήμονα. Φαίνομαι
να νιώθω μίσος, ενώ γράφω
στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν ένα
μοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
του πιο τρομερού κακού, αντιστέκουμαι
μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει
όλα πετώντας, και στο πέταγμά του
στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση
που δε συγχωρεί.
[Πιερ Πάολο Παζολίνι, Poesie Mondane, 21.6.62, από τη συλλογή ποιημάτων του Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδόσεις Τυπωθήτω]