[...]Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη
με την πραότητα. Βλέπω με το μάτι
μιας εικόνας τους υπεύθυνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιο
κουράγιο ενός επιστήμονα. Φαίνομαι
να νιώθω μίσος, ενώ γράφω
στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν ένα
μοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
του πιο τρομερού κακού, αντιστέκουμαι
μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει
όλα πετώντας, και στο πέταγμά του
στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση
που δε συγχωρεί.
[Πιερ Πάολο Παζολίνι, Poesie Mondane, 21.6.62, από τη συλλογή ποιημάτων του Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδόσεις Τυπωθήτω]
Δυνατός ο παλιός. Και τα ζητήματά του πάντα και παντού ζητήματα. Πόθεν, να το διαβάσουμε ολόκληρο;
ReplyDelete(Καλή χρονιά και καλή πορεία στο νέο μπλογ, εύχομαι να συνδιαλεγόμεθα μελλοντικώς για πιο ευχάριστα)
Ευχές!
ReplyDeleteΠολλές ευχές!
Για blogs που αναδύουν φωτεινό σκοτάδι (κι όχι σκοτεινό φως)