για το Στέλιο

Είναι ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε
δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα

Κοιτάζω τα παλιά μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε
ανατριχιάζουνε τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα
μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταιγίδα θα ξεσπάσει ποιος αντέχει

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα

[Παύλος Παυλίδης, Τα δέντρα, από το δίσκο Αφού ξεχάστηκα λοιπόν]

Πήγαινε σπίτι σου λοιπόν και παρακάλα
μια μέρα η σκιά τους να'ναι φίλη
αυτά τα δέντρα τα ωραία τα μεγάλα
να σ'αγκαλιάσουν και να δεις τη μέσα ύλη

Αυτή που σ'έκανε παλιά να τα φοβάσαι
και δεν σε άφηνε πλάι τους να περπατήσεις
ίσως φοβόντουσαν κι εσένα αυτά τα δέντρα
πάντα τρομάζουν αν δεν θες να τους μιλήσεις

Γιατί ακούνε και δεν βγάζουνε κουβέντα
κι απ'το νερό, ετούτο το'χουν πιο ανάγκη
αυτά τα ωραία τα παλιά μεγάλα δέντρα
ήταν οι φίλοι σου και όχι τα τσιμέντα

[προσθήκη εμπνευσμένη και σπεσιαλιτέ αφιερωμένη για το Στέλιο]