(κόκκινο)

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες

των αλήτικων παπουτσιών μου.

Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.

Μπορώ να σεργιανίσω

ό,τι ώρα μου γουστάρει.

Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας

στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε

την ώρα που απαυτωνόσαστε

την ώρα που κάνετε το χρέος σας

στα παιδιά σας

στο σωματείο σας

την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα

πως τρώτε αυγολέμονο

και τρώτε σκατά

μπορώ και περπατάω με τ’αλήτικα παπούτσια μου

πάνω απ’τις στέγες σας

-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη

την ηλίθια με τη σκούπα, την Μαίρη Πόπινς-

δεν πιάνετε το κανάλι μου

μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος

ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι

αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας

δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας

η ελευθερία σας

είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου

θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε

και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας «θαύμα θαύμα»

αυτά τα παπούτσια

ποτέ δεν ξεκουράζονται κι ούτε βιάζονται

όταν εγώ καθαρίσω από δω

θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο

δε λυώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο

σας βαράνε στο δόξα πατρί σας

θάρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο

«συνοδοιπόροι» κι «αποστάτες»

να βάψετε τα δικά σας

μα η μπογιά

δεν θα πιάνει

ό,τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνετε

τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας.

[Κατερίνα Γώγου, #22, από τη συλλογή Τρία κλικ αριστερά]