united israel of america

Αν οι λέξεις είναι πρόκες, πείτε μου αυτές εδώ τι είναι...

λέξεις παπάρια νο.2

Στην Ολλανδία, χώρα του υπαρκτού καπιταλισμού, ένας ακροδεξιός βουλευτής καταφέρεται με σχόλια εναντίον του Ισλάμ και παραπέμπεται σε δίκη από ολλανδικό δικαστήριο.

Στην Ελλάδα, χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού (κοινώς αναρχοσοσιαλισμού), ένας ακροδεξιός βουλευτής καταφέρεται με υποτιμητικό τρόπο, σε συζήτηση στο κοινοβούλιο, εναντίον της Δημοκρατίας (της ίδιας χώρας) και των θεσμικών οργάνων της και το θέμα απλώς παραπέμπεται στα κανάλια, ίσως και όχι. Ίσως και μόνο στις εφημερίδες. Δηλαδή στην Αυγή.

τα αδέσποτα

τους ανισόρροπους ανθρώπους και τ'αδέσποτα
που μας χαλάνε τη βιτρίνα και την τάξη
αυτούς που στην παρέα δεν θα πουν ανέκδοτα
και που θα μένουν μια ζωή στην ίδια τάξη

αυτούς που μάθαμε να τους περιφρονάμε
να προσπερνάμε δίχως να τους χαιρετάμε
γιατί δεν έχουνε πτυχίο και γραφείο
να δεξιώνονται και να χασκογελάνε

δεν τους θέλει κανένας κι είναι κρίμα γιατί
ό,τι έμεινε ατόφιο είναι εκείνοι οι ανισόρροποι
οι αδέσποτοι τρελοί

αυτούς που δεν θα σπρώξουνε στη στάση τη γριά
και λένε χίλια ευχαριστώ στο σερβιτόρο
που δεν ανοίγουνε σαμπάνιες και δεν στέλνουνε φιλιά
στης ξεφτίλας το νονό τον εωσφόρο

τους ανισόρροπους ανθρώπους και τ'αδέσποτα
που μας χαλάνε τη βιτρίνα και την τάξη
αυτούς που στην παρέα δεν θα πουν ανέκδοτα
γιατί βλέπουνε πως τίποτα δεν πάει εντάξει

[Ελένη Βιτάλη, Τα αδέσποτα]

το χρήμα

Που τρέχει με βία το πλήθος αυτό

Λες κι έχει σαράντα βαθμούς πυρετό

Απάνω και κάτω κινείται αενάως σαν κύμα

Και λες πως είναι όλοι τους φρενοβλαβείς

Ποια είναι η αιτία της βίας αυτής

Το χρήμα, το χρήμα

Καμάρι τις είχαν σ’όλο το χωριό

Καλές αδερφές η Λενιώ και η Μαριώ

Μα πέθανε ο γέρος και άφησε πλούσιο χtήμα

Και τώρα δεν πάν’ μαζί στην εκκλησιά

Ποιος φταίει που τα χάλασαν στη μοιρασιά

Το χρήμα, το χρήμα

Παντρεύεται γέρος πεντάμορφη νια

Μες στ’άσπρα μαλλιά του φορά λεμονιά

Και λες είναι ο γάμος κηδεία για κείνο το θύμα

Για το άνθος που άδικα θα μαραθεί

Ποιος φταίει που τόση δροσιά θα χαθεί

Το χρήμα, το χρήμα

Το χρήμα γεννάει τους πολέμους στη γη

Κι αυτοί των λαών την αλληλοσφαγή

Που κάνει την μάνα να κλαίει σε νιόσκαφτο μνήμα

Που κείτεται μέσα πεντάμορφος νιος

Ποιος φταίει αν δεν είναι κι αυτός ζωντανός

Το χρήμα, το χρήμα

Στον περίπατό σου τον εσπερινό

Συχνά μες στους δρόμους με τη λέξη πεινώ

Φτωχοί σ’ενοχλούν πλούσιέ μου κι ανοίγεις το βήμα

Κι ιδρώνεις γιατί είσαι χοντρός και παχύς

Ποιος φταίει αν υπάρχουν στη γη δυστυχείς

Το χρήμα, το χρήμα

Μου λένε πως γράφω καλή μουσική

Μα μόνο για δόξα κι όχι εμπορική

Και πως θα πεθάνω στην ψάθα κι αυτό θα’ναι κρίμα

Μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά

Η αγάπη η δική σας αντικαθιστά

Το χρήμα, το χρήμα

Η μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, Δανάη Στρατηγοπούλου έφυγε σήμερα το πρωί, ήσυχα, ελαφρά, σαν ίσκιος. Αντί επικηδείων, ένα από τα πιο απολαυστικά και πάντα καίρια τραγούδια της

(σιωπή)

Δεν υπάρχουν πια λέξεις. Μόνο πρόκες. Ο τύπος των ήλων. Οι πραγματικοί εσταυρωμένοι.
Και εικόνες πρόκες. Οι ήλοι του Τύπου.
Εικόνες που σε σταυρώνουν κι εσένα. Που, μακάρι, να τις πάρει ο άνεμος.
Να μη με στοιχειώνουν άλλο.
Μια ντροπή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

rise above

[...]
Laugh at us behind our backs
I find satisfaction in what they lack
We are tired of your abuse
Try to stop us, it's no use
We are born with a chance
I am gonna have my chance
Rise above
We're gonna rise above...

[Black Flag, Rise Above]

from the morning

A day once dawned and it was beautiful
A day once dawned from the ground
Then the night she fell and the air was beautiful
The night she fell all around

So look see the days
The endless colored ways
And go play the game that you learnt
From the morning

And now we rise
And we are eveywhere
And now we rise from the ground
And see she flies
And she is everywhere
And see she flies all around

So look see the sights
The endless summer nights
And go play that game that you learnt
From the morning

[Nick Drake, From The Morning]

δίκοπη ζωή

Απ'το κακό και τ'άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ'έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να'ναι οι τροχοί
που σ'έχουν στα στενά κυνηγημένο

Και πήρες του καιρού τ'αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό
για να'βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός
Όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να'σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου

Κρυφά και φανερά σ'ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε

[Μάνος Ελευθερίου, Δίκοπη ζωή]

the howling song

Howl
It's hard
And that's why I howl
It's the only thing that's left

And that's why I howl
It's the only thing that's left...
[Matt Elliott, The Howling Song]

our weight in oil

And the world was lost some years ago
When the tyrants upped and seized control
And we lost our lives to worthless oil
And we're worth less than our weight in oil
But the stockholders all had their pay
But it's we who clean their mess anyway
And that revolution never came
And we'll never see that chance again
And hurt is all we know
Hate is all we know
The dirt is all we know...

[Matt Elliott, Our Weight In Oil]

του νόμου και της τάξης

'Δεν σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
Χωρίς καμιά ουσία εσύ θα τα τινάξεις

Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
Δεν ξέρεις καν το λόγο για να με υποτάξεις...'

[Νικόλας Άσιμος, 'Εγώ με τις ιδέες μου΄]

λέξεις παπάρια

Ο Απόστολος Χρ. Βαβύλης γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι. Έχει ταξιδέψει πολύ, μελετώντας ανθρώπους, πολιτισμούς, συνήθειες, θρησκείες. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, σε κοινωνιολογικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό και θρησκευτικό επίπεδο. Μελετά, χωρίς προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές δοξασίες πολλών λαών. Το Αζαζέλ είναι το πρώτο του βιβλίο, καρπός συσσωρευμένης εμπειρίας, έμπνευσης και μελέτης είκοσι χρόνων.

Το παραπάνω κείμενο είναι το βιογραφικό του Απόστολου Βαβύλη, όπως είναι αυτούσιο τυπωμένο εν έτει 2008 και συνοδεύει το συγγραφικό πόνημά του με τίτλο 'Via Crucis: Αζαζέλ'. Οι εκδόσεις Λιβάνη προσφέρθηκαν -σίγουρα όχι αφιλοκερδώς- να αγκαλιάσουν το νέο συγγραφικό ταλέντο της χώρας, το οποίο μπορεί πλέον να περιδιαβαίνει τους χώρους πολιτισμού πίνοντας καφέ και τυρβάζοντας περί των πάντων, αντί φυσικά να πληρώνει για τα κρίματά του τα οποία ουκ έστιν μικρά. Προφανώς, λόγω περιορισμένου χώρου, ο υπεύθυνος της έκδοσης, έκανε τις απαραίτητες περικοπές στο βιογραφικό σημείωμα, προκειμένου να προκύψει ένα συμπυκνωμένο κείμενο που να μην κουράζει και τον αναγνώστη. Με τη μέθοδο 'για την αποκατάσταση της αλήθειας' που χρησιμοποιούσε ο Μπρεχτ, θα προσπαθήσω να ανασκευάσω και να παραθέσω το πλήρες βιογραφικό του συγγραφέα, προς χάριν της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού:
Ο Απόστολος Χρ. Βαβύλης γεννήθηκε στο Βόλο. Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να γνωρίζουμε, καθ'ότι ελάχιστες πληροφορίες που αφορούν το βίο του, είμαστε σε θέση να διασταυρώσουμε. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι. Πιθανώς και κάπου αλλού, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να ξέρουμε και πολλά σχετικά με το αντικείμενο των σπουδών του. Έχει ταξιδέψει πολύ, μελετώντας ανθρώπους, πολιτισμούς, συνήθειες, θρησκείες. Ως τουριστικά σουβενίρ από τα πλούσια ταξίδια του κουβαλάει κυρίως καταδικαστικές αποφάσεις για διακίνηση ναρκωτικών, πλαστογραφία, απάτη, κατασκοπεία και άλλα αποδημητικά, not to mention τις καταδιώξεις και κατηγορίες λιγότερο ή περισσότερο έωλες κατά τας γραφάς-καθ'ότι είναι κι αυτός, όπως και οι δικαστές του, εμβληματικός θιασώτης του δόγματος 'ό,τι είναι νόμιμο, είναι ηθικό'. Μάλιστα, πάνω σε αυτό το δόγμα, έχει προσθέσει το προσωπικό του λιθαράκι προκαλώντας την υπέρβαση του 'ακόμα και το ανήθικο μπορεί να είναι νόμιμο' ή 'ακόμα και το παράνομο μπορεί να είναι ηθικό'. Έχει μελετήσει πολύ τους ανθρώπους, πράγματι, αλλά κυρίως έχουν μελετήσει τον ίδιο, φορείς και ομάδες όπως η Ιντερπόλ. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, σε κοινωνιολογικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό και θρησκευτικό επίπεδο. Ειδικότερα στο πολιτικό, αλλά και θρησκευτικό επίπεδο, έχει να επιδείξει και σημαντική δράση, με ιδιαίτερη έφεση στο να ανεβοκατεβάζει μητροπολίτες στα Ιεροσόλυμα. Μελετά, χωρίς προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές δοξασίες πολλών λαών. Εκείνη, όμως, που του έδωσε ψωμί και τον στηρίζει σε κάθε του βήμα, είναι φυσικά η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, η οποία τον γαλούχησε και τον ενδυνάμωσε πνευματικά και σωματικά, γι αυτό και ο ίδιος ακόμα φέρει τα άμφια της Εκκλησίας Του, μιας μεγάλης Εκκλησίας που τους χωρά όλους, που τους συγχωρεί όλους και που έχοντας στο πλευρό της πολύτιμους αρωγούς την πολιτική ηγεσία και τον άφρονα λαό, μπορεί και χωρά ακόμα περισσότερους, ακόμα και απολωλούς, ακόμα και εγκληματίες, ακόμα και τους αμετανόητους, μη μετανοείτε χριστιανοί, ελάτε όπως είστε, σας πάω, θα τη βρούμε εδώ μέσα την άκρη, λίγα γραμμάρια κόκας παραπάνω παρακάτω, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα, καλή καρδιά βρε αδερφέ, ο Θεός είναι μεγάλος, ο Θεός είναι παντού, ο Θεός είναι για όλους, όλοι μπορούν να γίνουν Θεοί. Το Αζαζέλ είναι το πρώτο του βιβλίο, καρπός συσσωρευμένης εμπειρίας, έμπνευσης και μελέτης είκοσι χρόνων και ένα ακόμα σημάδι που μας δείχνει με τον πιο αηδιαστικό τρόπο ότι όταν τα πράγματα χάνουν κάθε νόημα και σημασία, τότε και οι λέξεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά παπάρια καπαμά, νερό βρασμένο για σούπα χωρίς τη σούπα, σελίδες βιβλίου σε τυχαία σειρά, στα παπάρια μας πρέπει πλέον να γράφονται οι λέξεις, να τις παίρνει κι ο άνεμος, κι ο διάολος, κι όποιος άλλος θέλεις, αρκεί να μη σημαίνουν τίποτα, να μη δείχνουν τίποτα, να μην τιμωρούν, να μην εξηγούν, να μη συνδέουν, να μην αποκαλύπτουν, να μη μεταφέρουν.

Κι είχα ξαναγράψει για σένα μπαγάσα. Που περνάς καλά εκεί έξω...

εμβατήριο για τ'ανήσυχα παιδιά

στη μνήμη της Μαρίας Δημητριάδη που το πρωτοτραγούδισε

Γιατί φόρεσα της λεηλασίας τη στολή;
Γιατί φόρεσα το πουκάμισο του εμπρηστή;
Όχι, δεν το έκανα από πείνα
Όχι, δεν το έκανα από μάνητα σφαγής
Μόνο και μόνο επειδή ήμουν δούλος
Και με διέταξαν
ξεκίνησα για να σκοτώσω και να κάψω
Και τώρα πρέπει να με κυνηγήσουνε
Και τώρα πρέπει να με σφάξουνε

Και θα κείτουμαι κάτω απ'τη γη που έχω ρημάξει
χαλαστής που κανείς δεν πονά για το χαμό του
Στεναγμός ανακούφισης θ'αναδεύει πάνω από τον τάφο μου

[Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εμβατήριο για τ'ανήσυχα παιδιά]

λαϊκό μανιφέστο

Ποιητές, βγείτε από τα ντουλάπια σας,
Ανοίχτε τα παράθυρα, ανοίχτε τις πόρτες σας,
Πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους.
[...]
κατεβείτε απ'τους λοφίσκους και τα όρη σας,
βγείτε απ'τις ινδιάνικες σκηνές και τα παλάτια σας.
Τα δέντρα συνεχίζουν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.Δεν είναι ώρα να κάθεστε
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του.
Δεν είναι ώρα για ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενώ η Ρώμη φλέγεται.[...]
Δεν είναι ώρα τώρα να κρύβεται ο καλλιτέχνης
πάνω, πλάι, πίσω από τη σκηνή,
αδιάφορος, κόβοντας τα νύχια του,
διυλίζοντας τον εαυτό του πέρα απ'την ύπαρξη.
Δεν είναι ώρα τώρα για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι ώρα για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι ώρα για φόβους και απροθυμία,
είναι μονάχα ώρα για έρωτα και φως.
[...]
Όλοι εσείς οι "Ποιητές των Πόλεων"
οι κρεμασμένοι στα μουσεία,[...]
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντς,
Όλοι εσείς οι προχωρημένοι, έξαλλοι, ταραξίες ποιητές
Όλοι εσείς οι ζορισμένοι ποιητές του Συγκεκριμένου,
Όλοι εσείς οι ποιητές των επί εισιτηρίω καμπινέδων
που βαριαναστενάζετε με τα συνθήματα στους τοίχους[...]
Όλοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που όλη μέρα ρεμπελεύετε
συζητώντας για το προλεταριάτο της εργατικής τάξης,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
[...]
Όλοι εσείς οι προσκοπίνες της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι μαλλιαροί καθηγητές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης -
Που είναι τ'άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
που είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
που είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και κάθε πράγματος που τραγουδάει πάνω της
κι η σχέση μας μαζί της; -
Ποιητές, κατεβείτε
ξανά στους δρόμους του κόσμου
Κι ανοίχτε τα μυαλά σας και τα μάτια σας
με την αρχέγονη απόλαυση του βλέμματος.
Καθαρίστε το λαιμό κι υψώστε τη φωνή σας
[...]
Σταματείστε να μουρμουρίζετε και φωνάξτε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
[...]
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσώτερον ους
που δονείται κάτω απ'την επιφάνεια.
Η ποίηση είναι το όχημα
για την μεταφορά του κοινού
σε μέρη ψηλότερα
που άλλοι τροχοί δεν φτάνουν.
Η ποίηση συνεχίζει να πέφτει από τους ουρανούς
μέσα στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.Δεν έχουν, ακόμα, σηκώσει τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι είναι ζωντανοί ακόμα, με πρόσωπα,
ωραίοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα,
στα μάτια ολονών το μυστικό ολωνών
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ'άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα.
Ξυπνήστε, περπατείστε στον καθαρό αέρα.[Λώρενς Φερλινγκέτι, Λαϊκό Μανιφέστο, από τη συλλογή Τώρα ποιοι είμαστε;]

τα παιδιά κάτω στον κάμπο

[...]
τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς
[...]
τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ό,τι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν
[...]
έλα κόρη της σελήνης
έλα και άναψε φωτιά
κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά
[Μάνος Χατζιδάκις, Τα παιδιά κάτω στον κάμπο]

η πραγματικότητα

[...]
φτωχά πλήθη
σημαδεμένων και διαφορετικών, γεννημένοι
από αθώα σπλάχνα, σε ανοίξεις
στείρες, σκουληκιών, ερπετών φριχτών,
χωρίς να το γνωρίζετε, καταδικασμένοι
να είστε φριχτά πράοι, παιδιάστικα βίαιοι, μισήστε!

καταστρέψτε τον κόσμο των ανθρώπων των καλογεννημένων!
Μόνο μια θάλασσα από αίμα μπορεί να σώσει τον κόσμο
από τα όνειρα των αστών τα προορισμένα

να τον κάνουν έναν κόσμο όλο και πιο εξωπραγματικό!
Μόνο μια επανάσταση, που μακελεύει
αυτούς τους νεκρούς, μπορεί να ξορκίσει το κακό!
[Πιερ Πάολο Παζολίνι, La realta, από τη συλλογή ποιημάτων του Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδόσεις Τυπωθήτω]

ποιήματα του κόσμου

[...]
Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη
με την πραότητα. Βλέπω με το μάτι
μιας εικόνας τους υπεύθυνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιο
κουράγιο ενός επιστήμονα. Φαίνομαι
να νιώθω μίσος, ενώ γράφω
στίχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν ένα
μοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
του πιο τρομερού κακού, αντιστέκουμαι
μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει
όλα πετώντας, και στο πέταγμά του
στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση
που δε συγχωρεί.
[Πιερ Πάολο Παζολίνι, Poesie Mondane, 21.6.62, από τη συλλογή ποιημάτων του Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, εκδόσεις Τυπωθήτω]

welcoming words

I'm so tired of repeating myself
Beating myself up
Wanna take a trip and multiply
Least go under with a smile

Least go under with a smile...

[Jamie Lidell, Multiply]